هیچ‌وقت نتونستم تصمیم بگیرم درد جسمی بیشتر از پا درم می‌آره یا درد روحی، امامی‌دونم که با درد روحی راحت‌تر کنار می‌آم. احساس می‌کنم انسان‌ترم وقتی درد روحی رو تحمل می‌کنم و براش صبر بیشتری دارم. درد بدن رو ولی هیچ‌جوره نمی‌فهمم، من رو کاملاً از همه‌چیز جدا می‌کنه و ارتباطم رو با خودم از دست میدم. تبدیل می‌شم به چند تا اندام متصل به‌هم که از شدت درد انگار همون اتصال هم از بین میره و فقط منبع درد حس میشه. حالا دردی که حس بشه و فهمیده نشه هیچ فرقی با شکنجه نداره و مابقیِ ماجرا رو فعلاً نمی‌دونم.