که دوباره رسیده باشی به رفتن و هیچ‌وقت نرسیدن

مزیتش اینه که برای جلوتر، بیشتر از حالت معمولی پیش فرض خاصی نداری. می‌تونی بذاری همین‌جوری که هست و هر جوری که دوست داره بره جلو. اصلا نره جلو.

سر خروجی صنایع پیاده شی. چون اون‌ورتر. بالا. سر بام. دم کیوسک پلیس. هیچ‌جا هیچ خبری نیست و تو تهش مجبوری تا حالت اصلیِ  زور زدنت برای از دست نرفتن، همه‌ی مسیرو پیاده برگردی.