دورتر از صفر.
و تو نمی‌فهمی حسِ غم برای آدم ملول چه تجربه‌ی نابی‌ه.
نِک بَـت
ولی تو تهِ تهش میری می‌شینی رو زمینِ سرد کنار تختت و بدون این‌که به خودت فشار بیاری اشک می‌ریزی
بعدشم که چشات پف کرد و دماغت تا مغز کیپ شد پا میشی میری دسشویی فین می‌کنی و با آب یخ صورتتُ می‌شوری. آبُ که خوردی ، می‌گیری می‌خوابی
تو تـ*ـخمِ مُردن نداری که.
واقعیت: قتل‌گاهِ رؤیـا
بی‌شک تجربه‌های ذهنی برامون واقعی‌تر و ملموس‌تره.
این واقعیتِ ملموس ه که همه چیزو خراب می‌کنه..
