بحث انتظار داشتن نیست. صحبت از قدمه. اگر همیشه من قدمهای بیشتری بردارم یه جا خسته میشم و اگر تو متوجه این موضوع نشی و به همون قدمهای کمات اکتفا کنی، فاصله حتمیه.
احساس میکنم هیچ چیز حتی ذرهای قابلیت تکون دادن شادی رو تو وجودم نداره و این موضوع نا-راحتم میکنه.
و جایی که مشکل داره اون حس نا-راحتیه. نه واقعیت گزارهی اول.